Tanecznym krokiem po Europie

 Zatańcz z nami Europo

Nie jesteś już młoda Europo,

przeżyłaś pokoleń tak wiele

lecz nadal wspaniale się trzymasz,

a nawet rzec można piękniejesz.

 

Tańcz z nami i śpiewaj Europo dostojna

w rytm walca co stary pamięta go Wiedeń,

tańcz z nami i śpiewaj Europo szczęśliwa

jesteśmy nadzieją dla siebie

 

Tańczymy dziś z tobą Europo

nad czystym Dunajem i Renem,

w Warszawie, Berlinie, Paryżu,

Londynie, Madrycie, Genewie.

 

Bądź dla nas łaskawa Europo,

otwarta, gościnna, wesoła,

nie pozwól się smucić nikomu

pozostań na wieki spokojna.

Taniec doskonale wyraża myśli i emocje człowieka. Spełnia wiele funkcji, np. estetyczną, rekreacyjno-rozrywkową, religijną. Istnieje wiele tańców, różne bywa ich pochodzenie.

Polka to czeski taniec ludowy. Jak głosi legenda, ułożyła go pewna dziewczyna zafascynowana pięknem wiosny. Ten skoczny układ taneczny podjął miejscowy grajek, który na poczekaniu ułożył do niego muzykę. W ten sposób narodził się taniec nazwany wkrótce polką. Nazwa ta pochodzi od czeskiego słowa pulka — półmrok. Polka, jest tańcem wirowym w takcie 2/4, o bardzo żywym tempie.

Istnieją dwa typy polki: skoczna (krok taneczny z podskokiem) i płaska (bez podskoku). Kroki i figury taneczne są łatwe do wykonania. Dzięki temu taniec zyskał dużą popularność — zarówno na prowincjonalnych zabawach, jaki podczas wytwornych balów. W latach trzydziestych XIX wieku moda na polkę była tak ogromna, że powstawało coraz więcej odmian tego tańca, np. polka galopka, polka mazurka, polka tramblanka. Rytm polki można również usłyszeć w muzyce symfonicznej, operowej i kameralnej. W formie stylizowanej pisało ją wielu kompozytorów, wśród nich: Antonin Dworak [czyt. dworzak], Piotr Czajkowski, Igor Strawiński, Dmitrij Szostakowicz i Bedrich Smetana [czyt. bedrzich].

Johann Strauss - Polka trisch-trasch

Kozak jest narodowym tańcem ukraińskim, w takcie 2, o żywym, stopniowo przyspieszanym tempie. Wykonują go przede wszystkim mężczyźni ustawieni w szeregu naprzeciwko siebie lub na obwodzie koła. Kobiety odgrywają w tańcu rolę drugoplanową, podkreślając swoim ruchem oraz gestem zwinność i grację tancerzy. Męski strój tancerza to luźna biała koszula przepasana w pasie kolorową szarfą i szerokie spodnie wciśnięte w cholewy wysokich, skórzanych butów. Dodatkowym elementem stroju mogą być czapki. Na charakterystyczne ruchy taneczne składają się m.in.: przysiady, podskoki, przytupy oraz ekspresyjne wyrzucanie nóg. Wykonanie kozaka wymaga od tancerzy niezwykłej zręczności, siły i rytmiczności, w trakcie tańca występują często żywiołowe popisy solowe. Taniec wykonywany jest przy wtórze strunowych instrumentów ludowych, np. bałałajek czy bandury.

Inne popularne tańce Ukrainy to hopak, popisowy, rubaszny taniec solowy mężczyzn, par tanecznych lub zespołu, i trepak (od staroruskiego słowa tropić — tupać nogami), charakteryzujący się szybkim tempem i skocznym charakterem oraz drobnymi kroczkami i przytupami.

Modest Musorgski - Hopak

Czardasz to narodowy taniec węgierski, swoją nazwę zawdzięcza wiejskiej karczmie — csarda [czyt. czarda]. Tańczono go początkowo właśnie w prowincjonalnych gospodach, dopiero później trafił do salonów i pałaców. Czardasza wykonuje się w parach. Taniec posiada wiele różnorodnych figur i kroków tanecznych, wymaga też pomysłowej improwizacji. Składa się z powolnego wstępu i żywej, części, której tempo narasta do zawrotnej prędkości. Rytm czardasza jest w metrum parzystym i charakteryzuje się licznymi synkopami. Na jego niespokojny charakter złożyły się cechy dwóch folklorów: węgierskiego i cygańskiego. W utworach Franciszka Liszta [czyt. lista], Johanna Straussa [czyt. sztrałsa] czy Franciszka Schuberta [czyt. szuberta] można odnaleźć czardasza w postaci stylizowanej.

Johann Brahms - Taniec węgierski nr5

Walc pochodzi z Niemiec. Jest tańcem wirowym w tempie umiarkowanie szybkim, w takcie 3/4. Od początku swego powstania wzbudzał wiele kontrowersji, bowiem wirowanie z partnerką uważano za niestosowne. Pewna niemiecka rada miejska wydała nawet rozporządzenie: Kto podczas tańca będzie obracał się w kółko, ma być pojmany i ukarany grzywną 20 groszy (...). Sprzeciw arystokracji budził także plebejski rodowód tańca, bowiem za prototyp walca uchodzi tzw. sztajerek, który początkowo był tańcem podmiejskim, tańczonym tylko w podrzędnych lokalach. Ostatecznie jednak walc zyskał uznanie i ogromną popularność wśród tancerzy. Przez długie lata stolicą tego eleganckiego tańca był Wiedeń, zaś królem walca okrzyknięto Johanna Straussa — syna, który skomponował ponad 500 walców. Najsłynniejsze z nich to np. Nad pięknym, modrym Dunajem, Opowieści Lasku Wiedeńskiego. Europa i Ameryka zachwyciły się najpierw walcem wiedeńskim, potem szybkim walcem francuskim oraz walcem angielskim i wolnym bostonem. Kroki i figury taneczne bostona opracowali w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku angielscy nauczyciele tańca, a potem zostały one rozpowszechnione w całej Europie.